دکلمه امیر خوشاوی مسافر

پاییز در راه است

وَ من

سر از پا نمی‌شِناسم

از راه که برسد

اتراق که بکند و کوله‌بارِ

زرد-نارنجی-قرمزش را زمین بی‌اندازد

دوباره شاعر خواهم شد

دوباره پوستِ چنارهایِ خیس را بو خواهم کرد

دوباره در کوچه‌باغ‌هایِ پیرِ کسالت

کلاغ‌هایِ منفردِ انزوا را نظاره‌گر خواهم‌ شد

وَ "فروغ" را به بَر خواهم کشید

پاییز در راه است

پاییز با آن آفتابِ سبک

با آن برگ‌هایِ افیونی که بر لب‌ِ خشکِ‌شان

همیشه حرفِ خشخاش است!

مدادم را برمی‌دارم، تراشم را، وَ یک دفترچه‌ی کاهی

در تَه و تویِ کوله‌بارِ پاییز

همیشه شعری هست که سوغاتِ تنهایی‌ست

همیشه شعری هست‌ با عطرِ خاکِ نمناک