چـرا نمـی کشد مرا
خدای چشم‌ هـای تـو
میـان آب و آتشـم
بـرای چشم‌ هـای تو
قسم به سـاحت غزل دقیقـه ای هـزار بـار
دلـم عجیب می کند
هـوای چشم ‌هـای تـو
چقدر بـا ستاره هـا به لحن آب و اینه
شبانـه حرف میزنـم به جـای چشـم هـای تو
از آن شبـی که دیدمت
همـان یکـی دو قـرن پیش
نشستـه ام کنار دل
به پـای چشم ‌هـای تو چشمای تو
سکوت گـاه گـاه تـو مـرا شکنجـه می دهد
خدا کند کـه بشنوم
صدای چشـم هـای تو
اگـر چه شـرم میکنـم
بگویمت کـه شـاعرم
ولـی تمـام این غزل
فدای چشـم‌ هـای تو
چقدر بـا ستـاره هـا به لحن آب و آینـه
شبانـه حـرف میزنـم
به جـای چشـم هـای تو
از آن شبـی که دیدمت
همـان یکـی دو قـرن پیش
نشستـه ام کنـار دل
به پـای چشم ‌هـای تو