جان منی جان منی جان من
آن منی آن منی آن من
شاه منی لایق سودای من
قند منی لایق دندان من
ای رسن زلفِ تو پابند من
چاهِ زنخدان تو زندانِ من
دست فشان مست کجا میروی
پیشه منا ای گُلِ خندان من
نور منی باش در این چشمِ من
چشم من و چشمه ی حیوان من
گُل چو تو را دید به سوسن بگفت
سرو من آمد به گلستان من
جان منی جان منی جان من
آن منی آنِ منی آنِ من
شاهِ منی لایق سودای من
قند منی لایق دندان من
از دو پراکنده تو چونی بگو
زلفِ تو و حاله پریشان من
دست فشان مست کجا میروی
پیشه منا ای گُل خندان من
نور منی باش در این چشم من
چشم من و چشمه ی حیوان من
گُل چو تو را دید به سوسن بگفت
سرو من آمد به گلستان من
جان منی جان منی جان من
آن منی آن منی آن من
شاه منی لایق سودای من
قند منی لایق دندان من