همه اوضاعِ جهان درهم و من آرامم
تو چه کردی که چنین‌ام مگر این عشق چه بود
چه پریشان بشوم من که جهانم ای جان
قبل از این نیز به دستِ تو به هم ریخته بود
شهر تعطیل و تو در خانه و من محو رخت
هیچ کاری ندهد سود چو بیکاری من
وای بیماری من هم به خدا پرسود است
غرق تب باشم و تو غرق پرستاری من
شُکر دارد نه شکایت بلا بهتر از این
که قرنطینه شود شهر و کنارم باشی
در جهان هست مگر بهتر از این مشغله‌ای
همه تعطیل شود شهر و تو کارم باشی
شهر تعطیل و تو در خانه و من محو رخت
هیچ کاری ندهد سود چو بیکاری من
وای، بیماریِ من هم به خدا پرسود است
غرقِ تب باشم و تو غرق پرستاری من