زندگانیم و زمین زندان ماست

زندگانی درد بی درمان ماست

راندگانیم از بهشت جاودان

وین زمین زندان جاویدان ماست

گندم آدم چه با ما کرده است

کاسیای چرخ سرگردان ماست

عهد ما انسان کاملتر شدن

وآنکه ناقص تر کنون انسان ماست

جمع آب و آتیشیم و خاک و باد

وین بنای خانه ویران ماست

کائنات از ما طلبکارند سخت

هر یکی را خشتی از ایوان ماست

چون ادا خواهیم کردن این قروض

باد هم باقی نه در دکان ماست

جز به اشک توبه نتوان پاک‌ کرد

لکه ننگی که بر دامان ماست

عمر میآید به پایان باز کرد

کین علاج رنج بی پایان ماست

زهر این پیمانه باید نوش کرد

زانکه شرط لازمه پیمان ماست

دردهای خانگی چون حرص و کین

روز و شب بنشسته پای خوان ماست